Os nosos artistas (II)

A excepción de Ramón Aller e Loriga Taboada, son os  pintores os únicos "ilustres lalinenses" aceptablemente coñecidos polos seus veciños e, con Ramón Aller, os únicos habitantes desta vila amplamente distinguidos fóra dela. Esa é a razón pola que esta entrega está dedicada de xeito conxunto ós pintores que deu Lalín e que, co seu traballo, honran tamén a terra que os viu nacer. Catro son os nomes que destacan: Laxeiro, Sucasas (ós que dedicamos a primeira entrega), Lamazares e Aymerich.

Antón Lamazares (Maceira, 1954): París, Nova York, Madrid, Berlín...

A aldea marcou os seus primeiros anos de vida: as tarefas agrarias, as paisaxes, a pequena escola... Pasa parte dos anos sesenta interno no Convento franciscano de Herbón, onde esperta o seu interese por ler e escribir poesía, e se volve un devorador de libros clásico.

Autodidacta, a Lamazares atópanselle influencias de Laxeiro, pero tamén de artistas dos que vai coñecendo a súa obra en viaxes e visitas a museos e exposicións: Tàpies, Miró, Francis Bacon, Van Gogh...

Co comenzo dos setenta, e despois dunha longa viaxe por Europa, fixa a súa residencia en Barcelona, onde chega a traballar como obreiro na construción para poder sufragar os custos dos estudos de arte. Na cidade condal mergúllase nos museos e salas de exposicións e é alí tamén onde a súa afección pola poesía rexorde.

A finais dos setenta trasládase a Madrid, onde vive con intensidade a vida cultural da capital e o inicio dunha fonda actividade pictórica que se prolongará durante as dúas décadas seguintes, período no que comeza a residir longas tempadas en Bruxelas, Nova York, Barcelona, Salamanca, París... con numerosas viaxes a outras cidades de Europa, América e Asia. Así até descubrir o feitizo de Berlín, onde reside dende 2004. Son anos nos que as súas exposicións se suceden e multiplican case sen interrupción e nos que vai sumando numerosos recoñecementos, entre eles, o Premio Laxeiro á traxectoria artística, a Insignia de Ouro da Universidade de Santiago e a Medalla Castelao.

Din del que "é un pintor de series" máis que de etapas. A elas refírese con nomes tan suxestivos como Lugar Donsión, Pol en Adelán ou E fai frío no lume, esta última marcada pola morte do seu pai. Pero de Lamazares non convén perder de vista os seus gravados ou os seus traballos en papel e, por suposto, os seus poemas.

O éxito co que recollen as crónicas o máis dun cento de exposicións individuais e o dobre de colectivas dan exemplo do interese que esperta a obra de Lamazares por todo o mundo.

Guillermo Aymerich Goyanes. Lalinense, di que naceu "por casualidade" en Santiago, en 1964. Logo da súa estancia xuvenil en Porto Rico, viaxa a Valencia para estudar, primeiro, e doutorarse, despois, en Belas Artes pola súa Universidade Politécnica. Profesor (esporádico) desta institución e, sobre todo, artista e viaxeiro impenitente, neses anos é un habitual da Algarabía e a Foliada do recordado Luís Areán. A música, nomeadamente a de "valores lalinenses", como a do propio Areán ou a do Xocas, é unha constante na súa vida, como o Lalín ó que regresa periodicamente. "O retorno sempre vén ben para entender mellor isto e valoralo máis. E a comida", afirma.

Cualifícase a si mesmo coma un "pintor picante" (o marketing tamén é cousa das artes) e defínese como "pintor, viaxeiro, rastafari e pangalaico que se mestura en distintos puntos do globo". Ten exposto e espalladas obras polo mundo enteiro –25 exposicións individuais, máis de 200 colectivas e obras expostas en 30 museos dos cinco continentes–. Froito da súa peripecia vital, Europa e China son referencias periódicas para a súa residencia e para o seu traballo. Ó "país roxo" únelle, ademais do profesional, a súa parella Wifi, modelo e cantante, un motivo máis para alongar a súa actual estadía en Pequín.

Xustifica o seu espírito viaxeiro e a influencia de cada lugar no seu traballo comparando a pintura coa cociña: "Non te podes limitar a unha despensa local". Cada estada xera unha serie, unha colección, unha obra...

P.D.: A lista de artistas lalinenses é ben máis longa. Como recordabamos no capítulo En feminino, lembramos a Mª do Carme Calviño Iglesias, pintora nada na Xesta no ano 1938, de familia de mestres e afincada dende nova na Coruña, onde desenvolve os seus estudos artísticos e realiza boa parte do seu traballo pictórico. Tamén é de salientar o traballo do tristemente desaparecido Willy, pois moitas das súas obras (e até algunha reprodución) dan vida a moitos lugares da súa vila. E novos valores como Álvaro Negro, Miguel Calvo –Misha Bies Golas– ou os Payo... Homes e mulleres que dotan esta terra desa sensibilidade que a distingue doutras.


® Benito García / Faro de Vigo
O uso total ou parcial deste texto está autorizado, supedidato á cita da súa  fonte orixinal