BENVIDA

O meu Sen acuse de recibo  (sección de opinión na edición de Deza de Faro de Vigo) de principios do ano 2012, arredor do centro xeográfico e o quilómetro 0, con citas ó noso "ilustre fillo" o Matemático Rodríguez, fixo que algúns lectores e veciños de Deza se dirixiran a min cunha suxestión: contribuír á recuperación da memoria de moitos cidadáns ilustres. 


Atendendo á proposta, e sen perder o espírito da devandita sección (seguimos mantendo a P.D. para deixar mensaxes "a quen corresponda"), recordaremos algún que outro "fillo ilustre". Concordo con algunha das apreciacións que se me fixeron no sentido de que se ten feito algo polo coñecemento pero pouco polo recoñecemento e divulgación da obra e legado dalgunhas figuras históricas e contemporáneas, tan merecedoras como outras ás que se lle ten feito.

En case todos os casos, como o do propio Matemático Rodríguez, non estaría de máis que as institucións fixesen algo por divulgar a súa obra... por institucionalizar, por exemplo, unha xornada anual en centros educativos que, ó estilo do Día das Letras Galegas, servise para recoñecer os nosos ancestros e, de camiño, dar a coñecer a súa vida e obra. Dedicar rúas sempre está ben, pero que a meirande parte dos veciños descoñeza a razón de tal homenaxe non é de recibo. Á espera dese momento, comprometemos este espazo durante os meses de marzo e abril e adicaremos esta cita semanal coas páxinas do Faro a achegarnos a algún "esquecido" ou "pouco recordado" da nosa historia.

O noso primeiro protagonista vai ser o veciño que máis alto chegou nas xerarquías política e militar en toda a historia e, seguramente, o menos recordado, coñecido e recoñecido: Francisco Gil Taboada y Lemos Villamarín, vicerrei (gobernador dunha colonia) de Nueva Granada, primeiro, e do Perú, despois, secretario de Estado e militar (chegou ó grao de capitán xeneral nunha das carreiras máis laureadas da Mariña Española). Moito do ouro que esta semana recuperaba España tralo xuízo gañado ós "piratas" do Odissey procedía das terras por el administradas.

Seguiralle o que a historia lembrará como o intelectual, hoxe afortunadamente vivo, de máis alto nivel que deu a nosa terra, o padre franciscano José García Oro, "tri-doutor", prolífico escritor e catedrático; mente privilexiada coma un curmán seu, César Oro García, hoxe "morto en vida", cousas do Alzeimer que lle veu visitar na súa Universidade de Harvard, onde moitos aprenderon a falar a lingua de Rosalía e outras que evolucionaron dende o latín. E mentes privilexiadas como Benito Varela Jácome, a súa memoria aínda está fresca nas rúas da "súa" Compostela. Homes xenerosos como o padre Odilo González, incansable na axuda ós nenos peruanos. Moitos homes de fe, entre eles dous bispos: Caetano Gil Taboada e Francisco José Gómez. Estudosos como Francisco Javier Rodríguez, sobriño do matemático. Inconformistas sociais como Felipe Antonio Gil Taboada. Todos eles, nomes que se unen ós máis coñecidos e recoñecidos: José Otero "Laxeiro", Antón Lamazares, Ramón Aller, Joaquín Loriga, Xosé "o matemático" Rodríguez ou Sucasas, dos que tentaremos sacar á luz algunha das súas facetas menos "públicas". E, por suposto, "adoptados" como Varela Buxán. Estes e outros serán os nosos protagonistas no Sen acuse de recibo, non con vocación de poñer ou quitar, nin de descubrir merecedores ou non de tal consideración, só coa intención de coñecer algún deles un pouco mellor. E nomeadamente daqueles que ademais da súa importancia, maior ou menor en vida, legaron algo para as xeracións futuras: coñecemento, arte...

Esta terra deu e dá algo máis que artistas. Lalín é terra de bos e xenerosos. Esta terra ten dado moitos bos, xenerosos e pouco recoñecidos fillos.

P.D.: Ben está que nos sintamos orgullosos de ser os que máis vacas temos, os que máis chourizos comercializamos, os que menos paro feminino tiñamos (eran outras épocas)... pero non estaría de máis que nunha parte do noso orgullo lalinense estivera o coñecemento da valía e da aportación dos nosos Fillos Ilustres, moitos ademais Fillos Ilustrados.

® Benito García / Faro de Vigo
O uso total ou parcial deste texto está autorizado, supedidato á cita da súa  fonte orixinal.