Eras o meu ídolo
de adolescencia: gracioso, de fala fluida… e sempre cunha muller fermosa ó teu
carón. Cada verán que te achegabas por Galicia deixábaste caer polo convento de
San Francisco a visitar ó Padre Oro, por Lalín de Arriba a ver a Hermelinda e
familia, pola Veiga a ver como envellecía a túa casa natal e pola casa do “xastre de Donramiro”. De cote acompañábate
unha muller fermosa: morenas, louras, altas, baixas, cubanas, caucásicas… Eu
quería ser como Cesar de maior, e intenteino abofé que o intentei… pero só
neste plano. Devecías polos tomates arrincados da planta da horta do xastre, só
mollado en sal. Contábaslle a Benito que os tomates de USA xa non sabían igual
(os de agora aquí tampouco!).
Estíbeche a maior parte da túa vida rodeado de negros e hispanos, en Howard (non en Harward, como se cansan de dicir moitos dos que de ti escribiron un par de pouco documentadas liñas en Lalín). A Harward ías de visita, e por obrigación un par de veces… demasiado estirados para o teu gusto. A universidade americana dos negros e dos hispanos era máis do teu estilo.
Dous “Oro” danlle lustre á historia intelectual de Lalín. Hoxe, o teu querido Padre Oro chora a túa perda entre a pedras de San Francisco, onde avellenta sen que a súa obra, como a túa, sexan postas en valor polas autoridades de Lalín: o que non se colga nin se come non parece ter valor para eles!.
Galeguista ate a
medula, orgulloso do idioma que “mamou”, díxolle á súa sobriña a última vez que
visitou Lalín: “voume esquecendo de todo… pero o último do que me vou a
esquecer é do galego”. O Alzheimer xa empezaba a “facer das súas”. Volves á
casa, na semana das Letras Galegas, as mesmas que como catedrático e escritor
divulgaches a este e ó outro lado do Atlántico.
Eras o meu ídolo de adolescencia, magoa que non te quixese imitar na túa faciana intelectual, hoxe sería algo máis que este “xunta-palabras” que te admira, na mesma primavera na que as túas cinzas cruzaron o Atlántico para repousar na túa querida A Veiga , nunha primavera similar á do teu nacemento fai 85 anos. Peculiar e especial ate para nacer e morrer: o mesmo día, un 16 de marzo.
Moitos e moitas,
pero moitas, recordámoste con afecto, envexa
e admiración. Boa Viaxe!.
Ver biografía:
http://ilustreslalinenses.blogspot.com.es/2012/05/cesar-oro-garcia.html
